Wat ruik ik?

Wat ruik ik? Eens even denken. Oh nee, ik moet niet denken, maar ruiken. Ik laat de lucht mijn neus in glijden en hou mijn adem in. Nee, ik ruik niks. Ik adem uit en probeer het nog een keer, maar ik weet zeker dat ik niks ruik.

Kleermakerszit
Vreemde situatie? Beetje wel. Maar dan heb je nog niet gezien in welke houding ik zat toen ik probeerde heel bewust te ruiken. Ik zat in kleermakerszit en had mijn bovenlijf voorovergebogen. Mijn ellebogen rustten op de grond en met mijn neus raakte ik bijna de grond. Oh ja, belangrijk detail: Onder mijn neus lag een kladblok en in mijn rechterhand hield ik een pen vast. Verrek, ineens kwam er een bekende geur mijn neus binnen: de inkt van de pen! Aha, ik had wat om op te schrijven!

Workshop Wroga
Samen met zo'n twintig andere dames doe ik mee aan de workshop Wroga: writing and yoga. Na de eerste avond kon ik alle sceptici in mijn omgeving geruststellen: Nee joh, niet tegelijkertijd! Gewoon een ontspanningsoefening doen en daarna schrijven ... Nee dus. Tijdens de tweede avond lag ik als een soort wokkel naar rechts gedraaid, met mijn benen in elkaar gedraaid naar links, te schrijven over wat ik op dat moment dacht. Nou, heel veel, zal ik je zeggen. Met name: ze zouden me zo eens moeten zien liggen! Laat deze workshop nou net vanavond vastgelegd worden door een filmploeg van de Boeddhistische Omroep ...

Vrede met mezelf
Maar gek genoeg ben je na een uur de schaamte voorbij en hang je met je neus boven je kladblok te snuiven. Stilstaan bij al je zintuigen, bij je lichaam en bij je gedachten. Het lijkt zo simpel, maar als je het met volle overgave doet, gaat er een wereld voor je open. Je eigen wereld. Die soms zo eenvoudig of stompzinnig lijkt, maar die ook zo mooi en rijk is. Met een gelukzalig gevoel schrijf ik die avond over alles wat er in me opkomt. Mijn pen gaat als een razende over het papier, totdat de inkt bijna op is. Ik adem nog een keer diep in en ontwaak in één klap uit mijn droom: Wat ruik ik nou? Zijn dat mijn voeten? Ach ja, met liefdevolle overgave snuif ik mijn eigen lijfgeur nog een keer goed op en besluit ik 'vrede met mezelf' te hebben. Ieeuuuwww .... bah!

Vol verwachting

Het is voorbij. Eindelijk. Geen hysterie meer in huis, geen muffe juten zak in de kelderkast en geen vol verwachting kloppend hart. En vooral: geen fixatie meer op woorden waarmee je kunt rijmen en dichten zonder je HEMA-hemd op te lichten ... (zwichten, nichten, belichten .. oh nee, het hoeft niet meer, zucht)

Pakpapier
Eigenlijk ging het best goed dit jaar. Dochterlief was twee weken lang wonderbaarlijk kalm en accepteerde ons falend schoen-zetten-beleid. "Nee, vandaag hebben de pieten geen tijd om bij ons langs te komen" betekende: Oh jee, we hebben wel een cadeautje, maar we zijn vergeten pakpapier te kopen. En "Die pieten zijn ook slordig tegenwoordig" betekende: Oh jee, we zijn alweer het pakpapier vergeten, maar nu moeten we het cadeautje er toch echt in leggen. Dan maar zonder ... Het was allemaal geen probleem voor de lieve schat.

Sinterklaasstress
Maar dit weekend ging het goed mis. De opgebouwde spanning kwam er uit. Vrijdagavond was het Sinterklaasjournaal inzet voor een huiselijke rel. Zaterdagochtend zorgde de niet-lekker-zittende dansschoenen voor een hysterisch intermezzo. 's Middags kwam alles bij elkaar en kregen we een voorproefje van de film 'I'm a teenager and I'm going to make your life miserable'. En dat terwijl ze pas zeven is! Toen ik zondagochtend bij de buurman aanbelde met de vraag of hij 's avonds op onze voordeur wilde bonzen, zei hij: "Gaat het een beetje? Ik kon wel horen dat je dochter goed last had van sinterklaasstress." Oeps ...

Pakjesavond
Het dieptepunt moest echter nog komen. En dat had eigenlijk niks met mijn meissie te maken. Het lag aan mezelf. Nog nooit heb ik me zo beroerd gevoelt in de aanloop naar pakjesavond. Ik liep met de ziel onder mijn arm. Was weemoedig. Dacht aan vroeger. Pakjesavond met mijn ouders, broer en zussen. Ik voelde dezelfde spanning van toen. De gezelligheid in huis, de warmte en de geborgenheid. De tranen prikten achter mijn ogen, van geluk, maar ook van verdriet.

Eenzaamheid
Gek werd ik van de mist in mijn hoofd. Ik moest eruit. Deed mijn mooiste rok aan en mijn nieuwe bruine pumps. Parmantig liep ik met mijn boodschappentas richting supermarkt. De kou sneed dwars door mijn wollen winterjas heen, terwijl de temperatuur voor de tijd van het jaar toch behoorlijk aangenaam was. Een misselijkmakend gevoel van eenzaamheid trof me recht in mijn hart, terwijl man- en dochterlief thuis op me wachtten. Ik drukte mijn tranen voor de zoveelste keer weg.

Kerst
Zo, nu moet het heel snel pakjesavond zijn, dacht ik. Dan is het klaar. Geen spanning meer, maar vooral geen emotionele lading meer. Nu even een paar weken rust. Opladen voor de volgende emotionele trip: kerst. Maar ik heb me voorgenomen dat ik dit keer met volle teugen ga genieten. Ook al voel ik de tranen branden ..

Niks niet

Blanco. Leeg. Niks. Geen lach, geen traan. Niks niet. Het was er gewoon niet. Geen beroering, geen ziel of zaligheid om over naar huis te schrijven. Laat staan een blog mee te vullen.

'Likes' op Facebook
Dan maar niet. Niemand die aan de belt trekt: "He, waar blijft je blog nou? Ik zit al weken smachtend te wachten op je zieleroerselen .." En hoe langer ik aanwezig blijf bij het gevoel van niks, des te meer ik denk: "Waarom doe ik het eigenlijk? Voor de lol? Voor zoveel mogelijk 'likes' op Facebook? Of voor het opbouwen van een toekomstig publiek voor mijn ooit uit te geven boek?"

ZIN
Het antwoord op deze vraag vond ik na het lezen van het boekje 'ZIN. Lust in je leven door schrijven' van Geertje Couwenbergh. Schrijven vanuit je hart. Daar moest ik weer naar terug. Dat wat in je opkomt, zet je op papier. Zonder opbouw of enige logica. Polijsten kan altijd nog. Het gaat niet om erkenning, maar om bezieling. Die was ik even kwijt...

Bezieling
Vanuit de bezieling, die ik weer langzaam door mijn aderen voel stromen, wil ik nu eens niet praten over dat wat Ik wil bereiken. Ik heb de behoefte om schaamteloos en zonder nuance alle lieve mensen in mijn omgeving te promoten die iets vanuit hun bezieling gedaan hebben.

Trots
Zoals mijn vriendinnetje uit mijn geboortedorp Son: Jacqueline Rabenberg. Samen met haar man en drie kinderen verhuisde ze naar Beijing. In plaats van hulpeloos aan de kant te staan als expatvrouw, begon ze haar eigen sieradenlijn Jacky. Of mijn studiegenoot Marcel van Silfhout die samen met zijn vrouw het kook- en reisboek 'Kookcaravaan' heeft uitgegeven. En Jorg Heijmink Liesert die in het boek 'De kleine doerak deel 2' zijn ervaringen als jonge vader beschrijft. Ook ben ik super trots op mijn collega Judith Nijland die vorige week haar derde cd 'Four Zero' lanceerde. Maar nog trotser ben ik op mijn nichtje Floor die begonnen is op de acteeropleiding en haar ergenissen over het spelen van een konijn meesterlijk verwoordt in haar eigen column in de Weekkrant.

Goh, dit voelt pas fijn .... Even 'niks niet' is best voordelig. Voor mijn vrienden dan :)

Ritme

Ik ben helemaal van slag. Niet door de stromende regen na onverwacht veel zonneschijn. Ook niet door het overlijden van Steve Jobs. Het is de ontdekking dat ik iets wat heel simpel lijkt niet kan: ritme houden.

Stemgeluid
Na jarenlang verzuchten dat ik nooit het niveau Mariah Carey zal bereiken, ben ik eindelijk op een punt beland dat ik mijn eigen stemgeluid accepteer zoals het is. Lange uithalen en een adlib zoals Beyonce dat doet, zitten er niet in. Maar ieder zijn ding. Ik doe nu waar ik goed in ben: jazzy nummers en laidback zingen.

Akoestisch
Prima. So far so good. Mijn torenhoge ambities staan bij het vuilnis en mijn eigen band Sista'D is inmiddels ter ziele. Geen gedoe meer met repetities en verschillende wensen en belangen. Ik zing nu af en toe op een bruiloft of een feestje en nog leuker: samen met gitarist en vriend Karel ben ik akoestisch nummers aan het spelen. 

Tamboerijn
Hartstikke leuk. Maar waarom laat ik het hier niet bij? Waarom moet ik nou zo nodig de Joan Osborne van de lage landen spelen? Nonchalant slaat zij de tamboerijn tegen haar heup om het nummer 'Ain't no sunshine when she's gone' ritmisch op te leuken. Oke, laat ik het klein houden, dacht ik. Dus ik koop een shaker in de vorm van een eitje.

Moeilijk
Foutje. Een eitje shaken is verdomd moeilijk. De korreltjes die het geluid maken, vliegen alle kanten op als ik het eitje beweeg. Als ik mijn hand naar achteren beweeg, wil ik dat die korreltjes ook naar achteren gaan, maar ze zijn alweer naar voren gevlogen voordat ik er erg in heb. Als ik eindelijk denk een ritme te pakken te hebben, kijkt Karel me bedenkelijk aan. Ja, nu ben ik er weer uit. Zucht...

Vanuit de pols
Oke, opnieuw beginnen. "Vanuit de pols shaken", zegt Karel. Ja sorry hoor, maar nu maak ik toch een zeer bedenkelijke beweging. Hij schiet in de lach. "Ik lach niet om die beweging. Maar moet je echt met je andere hand je oorlelletje vasthouden? Helpt dat?" Ik realiseer me dat ik er belachelijk bij zit en kan me niet voorstellen dat ik hier ooit nog bij ga zingen. Dan raak ik helemaal van mijn padje.

Illusie
Weer een illusie armer. En omdat ik zo van slag ben van dit onvermogen, komt er al helemaal niks van het ritme terecht. Ik kan me natuurlijk ook vermannen en heel hard gaan oefenen. God heeft de aarde ook niet in een dag geschapen. Of ik gooi de eitjes het raam uit ... Wat vind jij? Moet ik mijn gezin gek maken en overal gaan shaken of de waarheid onder ogen zien?

Bang

Ik weet het. Mijn geliefden weten het. En nu weet jij het ook: ik ben een ongelofelijke bange poeperd. Nee, ik heb het niet over de huis-tuin-en-keuken-angst voor spinnen of kakkerlaken. Als mijn huisgenoten gillend door het huis rennen, omdat er een beest met zestien poten over de badkamervloer kruipt, loop ik uiterst relaxed naar boven om het arme beest met mijn blote handen terug te zetten in zijn natuurlijke habitat. Smetvrees? Ook dat is mij vreemd. Kijk maar eens achter mijn bank of in mijn koelkast.


Mensen
Ik durf het bijna niet te zeggen, uit angst voor je reactie, maar het komt er op neer dat ik mensen eigenlijk het allerengst vind. Tijdens het schrijven van mijn teksten hou ik mijn hart vast. Ik zie de fronsende blikken al voor me. Daarom schrijf ik meestal voor mezelf. Je kunt complete IKEA-wandkasten vullen met de manuscripten die ik voor mezelf heb geschreven.

Blog
Wel vreemd dat ik nu blog en zelfs van plan ben een boek te publiceren. Hoe veel fronsende blikken zal dat tot gevolg hebben? En dan heb je het alleen nog over de non-verbale reacties van mensen. Ik kan compleet van het padje raken als iemand zegt: "Ik heb het gelezen en ik vind ..." Hou maar op, denk ik dan. Bespaar me de ondergang.


Positieve kritiek
Wat een onzin, zou je zeggen. Misschien volgt er wel een compliment. En als je positieve kritiek krijgt, is het ook mooi meegenomen, want daar leer je van. Allemaal waar. En als ik tijdens een prettig gesprek zijdelings wat tips van iemand mee krijg, gaat het nog best goed. Maar ik sta werkelijk op mijn grondvesten te schudden als ik zonder enige inleiding of kennismaking reacties krijg op mijn krabbels.


Tweet
En met krabbels bedoel ik blogs of posts op Twitter en Facebook. Het heeft al eeuwen geduurd voordat ik uberhaupt iets in het openbaar durfde te roepen. Gewoon uit enthousiasme. Nee, mijn eerste tweet moest wel enige maatschappelijke betekenis hebben en mijn eerste reactie op een artikel op de journalistensite One11 formuleerde ik zeer weloverwogen. Maar toen ik als reactie daarop een ongeneerde uitbrander kreeg van een radicaal rechts figuur zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik keek direct naar buiten om te zien of er iemand met een geladen pistool klaar stond om me neer te knallen. 

Mantra's
Ja, ik ben een bange poeperd. Veel zekerder dan ik ooit was en minder neurotisch dankzij Oosterse mantra's en klankschalen, maar diep van binnen zit blijkbaar nog een diepe angst om iets verkeerd te doen. Als ik zie hoeveel anderen durven te zeggen, denk ik dat ik de enige ben die zo moeilijk is voor zichzelf. Of durft iedereen zoveel omdat we elkaar toch niet recht in de ogen hoeven te kijken? Misschien is dat het wel. En anders ben ik toch gewoon een bange poeperd. Kan mij het schelen ... of toch niet? Mmm ....

Prozac

... “Ik ga stoppen met deze therapie.” Zo, ik gooi het er meteen in. Niks geen rondje afwachten. Ik verveel me nu al weken stierlijk tijdens deze Riagg groepssessie. Dat ik het überhaupt zo lang volgehouden heb tussen al die kneuzen. De een nog zieliger dan de ander. Depressief zijn is nog daar aan toe, maar moeten ze er dan ook allemaal zo lamlendig uitzien? Sinds wanneer word je vrolijk van een asymmetrisch rood kapsel, spekzolen en ouderwetse vodden in schutkleuren? Kun je er nog zoveel Prozac tegenaan gooien. Ik zie het al helemaal voor me: Sleep je jezelf ’s morgens eindelijk uit bed, kijk je in de spiegel, denk je: “Oh mijn god, ook dat nog!”

Soundmixshow

Nee, dan ik. Ik ga wat van m’n leven maken. “Oh” , zegt begeleider Jan. “Ja”, zeg ik. En voordat hij de stilte weer doorbreekt met z’n monotone stem ga ik gauw verder: “Ik ga meedoen aan de Soundmixshow.” Een gezond gezelschap was nu in lachen uitgebarsten. Sterker nog, als ik cabaretier was, zou dit mijn grap van de avond zijn. Een giller, werkelijk waar. Maar mijn grijze muizenvrienden verblikken of verblozen niet. Dat is toch eigenaardig.

Geroemd

Helaas is Jan bij de pinken. “En wat denk je daarmee te bereiken?”, zegt hij. Wat denk je daarmee te bereiken? Wat denk je?! Laten zien wat ik kan natuurlijk! En daar heel veel lof en waardering voor krijgen. Geroemd worden. En daar natuurlijk van genieten. En gelukkig zijn voor altijd en .. en … Ja, moet ik dat echt allemaal voorzeggen? “Eh, nou, het leek me gewoon leuk om mee te doen. Enne, nou ja, zoiets”, stamel ik. Shit, het gaat helemaal niet zoals ik me had voorgesteld. Ik dacht er even een bommetje in te gooien en dan met opgeheven hoofd dit bedompte zaaltje te verlaten. En iedereen natuurlijk nog depressiever achter te laten dan ze al waren. Jaloers dat ze zouden zijn!

Spotlights

“Tja”, gaat Jan verder. “Ik kan je natuurlijk niet tegenhouden. En het is mooi als je op het podium gelukkig bent. Maar wie ben je als de spotlights uit gaan?” Terwijl ik niet weet of ik moet lachen of huilen, zie ik m’n ‘prozac-matties’ weer langzaam tot leven komen. Oh kijk, ze zitten allemaal te knikken. Ach nee, zie ik er nu een met een minzaam lachje? Je zit me toch niet stiekem uit te lachen he? Een beetje lol hebben over mijn rug! Eindelijk weer ’s wat sprankeling in je grauwe bestaan! Ik wil er best nog een oneliner in knallen hoor. Als ik jouw dag daarmee weer goed gemaakt heb. Prima. Want van jouw verhalen worden we immers ook niet vrolijker.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ging meedoen aan de Soundmixshow ...

Niet gelukkig
Helaas, dit verhaal is niet verzonnen. Dit ben ik. Of eigenlijk, dit was ik. Ik was niet gelukkig en dacht het met een beetje warmte van de spotlights wel te worden. Ik hoop dat de kandidaten, die we vanavond in de TVOH gaan zien, alles beter op een rijtje hebben. 

Ben je benieuwd hoe mijn Soundmixverhaal afloopt? Mijn boek is in de maak. Maar ik zal af en toe wat fragmentjes los laten op mijn blog ...

TVOH

Ik ben kapot. Uitgeput. Moegestreden. Seizoen na seizoen lever ik mijn vrije vrijdagavond in. Ik leef mee, juich mee en sms mee totdat ik erbij neer val. Maar ik ben er nu helemaal klaar mee. Weer een talentenjacht op televisie? Nee, ik kan het niet meer aan.

TVOH
Maar er is een uitzondering: The Voice of Holland (TVOH). Binnenkort begint de tweede serie. Ik baal er wel van, want mijn agenda loopt al weer helemaal vol tot het einde van het jaar. Maar ik kan er niks aan doen. Ik geniet van al die muzikale talenten die het lef hebben om te zingen terwijl ze tegen de achterkant van een rij stoelen aan kijken.

Afzeiktelevisie
Eindelijk geen afzeiktelevisie meer. En ik hoef gelukkig niet de eerste tien afleveringen te kijken naar kneusjes die door niemand in bescherming worden genomen. Geen hyperactieve kandidaten met of zonder hun psychotische familieleden meer voor de camera.Tijdens de eerste serie van TVOH heb ik voor het eerst in mijn calvinistische bestaan op het puntje van de bank gezeten om met stomme verbazing de auditie van mijn heldin Kim de Boer te aanschouwen. Jezus, wat is dit? Ik kon er niet over uit. Wat een stoere meid. Piano spelen en zo mooi zingen tegelijk.

Jaloezie
En het gekke is. Ik voelde geen greintje jaloezie. Wat je op zich kan verwachten van iemand die zelf tot twee keer toe mee deed aan dit soort talentenprogramma's. Nee, het was puur geluk wat ik voelde. Honderden keren heb ik haar auditie op Youtube bekeken. En iedere keer weer was ik tot tranen geroerd. Met de hoop op meer van dit soort momenten, worstel ik me de komende maanden maar weer door de reclameblokken heen. En tel ik rustig tot tien als ik een kandidaat voor de zoveelste keer hoor zeggen "Ik heb er zo van genoten". Het is het hopelijk allemaal waard.

Tip
Heb ik nog wel een ander probleem: Wanneer moet ik mijn boek dan afmaken? Ik heb al een con centratiecurve van min nul en werk aan tien hoofdstukken tegelijk. Wie heeft een tip voor deze chaotische auteur?